بسست این نام و این اورنگ شه را

که دارد در شبستان چون تو مه را

زناشویی به‌هم خورشید و مه را

رحم بسته به زادن صبح‌گَه را

به خون گرم شست آن خوابگه را

جراحت تازه کرد اندام شه را

سؤالی کرد آن دیوانه شه را

که تو زر دوست داری یا گنه را

یکی اقضی القضاتی پیشگه را

مزوّر ساخته معلول ره را

چو می بدرود کرد آن رشک مه را

ز بوسه بدرقه برداشت ره را

ز گلرخ نامهیی آورد شه را

که هین دریاب و در پیش آرره را

ندانستند و گم کردند ره را

پریشانی پدید آمد سپه را

از آن معنی غباری بود شه را

که از خطّش غباری بود مه را

اگرچه بس خوش آمد آن سیه را

ولیکن سخت ناخوش بود شه را

خبر دادند از هر شهر شه را

که از هر سوی پیمودیم ره را

که روزی ده ببینم باغ شه را

وزان پس پیش گیرم زود ره را

بدو گفتا بشارت باد شه را

که از باغت پری بردست مه را

چه گر من کس نیم آن پیشگه را

ندارم طاقت این ننگ شه را

شهنشه زود میراند آن سپه را

تو گفتی مینوردیدند ره را

بجه از جای و در پیش آر ره را

برون بر رخت کاوردند شه را

بستاری چو پوشاند گنه را

نماید نیک هر حال تبه را

تو بخشائی مر آخر هر گنه را

که میدانیم ما تو پادشه را

پس حسن بگرفت از او آن تحفه را

گفت دیدم سرّ بس بنهفته را

یک زمانی ترک کن افسانه را

گوش کن تو رمز وصلت نامه را