که برزوی و ایرانیان رفته‌اند

همان دختر شاه را برده‌اند

بپرسید ازو کاین کنیزان که اند

چه چیز این بت و پیش او از چه اند

فرامرز گفتا که این ها که اند

به نزدیک ما آمده از چه اند

بدین سبز گنبد بگو تا که اند

چو گویی بگو تا ز بهر چه اند؟

بد آن دیو بدخواب را برده اند

همانا که یک تن به خاور نه اند

ببینیم تا شهریاران که اند

همان ماهرویان چه خوب و چه اند

این همه داعیان اللّٰه‌اند

باز آنها که داعی جاه‌اند

تا ز چنگش خدات برهاند

وز چنین خندقیت بجهاند

تن و هستی تو حجاب ره اند

مثل ابرها که سد مه ‌ اند

خورشید را ز مشک زره پوش کرده اند

وانگه بهانه زلف و بنا گوش کرده اند

از پر دلی دو هندوی کافر نژادشان

با آفتاب دست در آغوش کرده اند

در تاب رفته اند و بر آشفته کز چه روی

[...]

درین وادی اینها که ره رفته‌اند

که جان داده دل را به در برده‌اند

بدو گفت سام این دلبران که‌اند

کمین کرده زین سان ز بهر چه‌اند

طرهٔ شب را مطرّا کرده اند

نور روی روز پیدا کرده اند

خوش در میخانه را بگشاده اند

ساغری پر می به رندان داده اند

در نظر نقش خیالی بسته اند

[...]

چنین گفت کاین نامداران که اند

برین دشت با او ز بهر چه اند

از آن ره به جائی نیاورده اند

که اول قدم پی غلط رفته اند

چون خوی دلبران ز عتابم سرشته‌اند

همچون تبسّم از شکرابم سرشته‌اند

شیخم ولیک شوخی طفلانه می‌کنم

کز رنگ و بوی عهد شبابم سرشته‌اند

تا نالة حزین مرا گوش کرده‌اند

[...]

برآر سر که صبوحی کشان وقت سحر

بدند لیک به از خفتگان صبحگه‌اند

در حق‌ ما پس‌ جز این‌ تا در ره اند

گو بگویند آنچه‌ زآن چیز آگه ‌اند

زآنکه‌ بر خط‌، وصف‌ نقطه‌ کرده اند

گوهر حق‌ را به‌ باطل‌ سُفته‌اند

شاهدان آن عقل و فهم کوته اند

مات و محجوبند و «مِن دون اللّه»اند