بغرّید چون تندر اندر بهار

به کین روی بنهاد بر هر چهار

سرایی بُد از رنگ همچون بهار

زگرد وی ایوان بلورین چهار

خزان و زمستان تموز و بهار

همه ساله در گردش اند این چهار

بیفکند دیگر ز پیلان چهار

همی تاخت غران چو ابر بهار

خزان و زمستان تموز و بهار

به هر رنگ پای وی اند این چهار

دراو خرم ایوان برابر چهار

ز رنگش گهرها چو باغ بهار

نشستنگهی بود ایوان چهار

ز هر گونه آراسته چون بهار

از آن پاسبانان بکشت او چهار

وز آن پس بشد همچو ابر بهار

جوانی دلارای چون نوبهار

نژادش نه از چین که از قندهار

چو فرخار و چون تبّت و قندهار

پر از خوبرویان چون نوبهار

بادی عدل جوی همچو بهار

حاکمی سخت مهر و سست مهار

ادام الله ایام البهار

و الیس لیله حلل النهار

بهاری درو دید چون نوبهار

پرستش‌گهی نام او قندهار

بدان نقاش خود ای شیخ زنهار

که نقش تو زخود کرده است اظهار

چون طبع پنجمین بکشد روح را مهار

ترجیع کن، بگو، هله بگریز زین چهار

گفت پیغامبر ز سرمای بهار

تن مپوشانید یاران زینهار

وای کز آواز این بیست و چهار

کاروان بگذشت و بیگه شد نهار

دی شوی بینی تو اخراج بهار

لیل گردی بینی ایلاج نهار

این جهان همچو لیل و آن چو نهار

این بوَد چون دی آن بوَد چو بهار

در ابداع، قسّام لیل ونهار

نهادست ارکان عالم چهار