ترا چون جان هزاران گونه معنیست

مرا تو جانی و جان را بدل نیست

مخور غم که اندیشه ها هیچ نیست

که البرز از ببر، دل ریش نیست

یکی آشکارا و نادیدنی‌ست

نشانش شب تیره و روشنی‌ست

که سوزنده آتش چنان سور نیست

به گیتی چنان شورش انگیز نیست

به نیروی او در جهان مرد نیست

ز گردان کس او را هماور نیست

چشم بد دور سخت با معنی‌ست

همچو ار تنگ خامهٔ مانیست

دل مرا دل معشوق من موافق نیست

وگر موافق باشد ز عشق لایق نیست

موافقت ز دل عاشقان پدید آید

موافقت نپذیرد دلی که عاشق نیست

از آن بسی که بخوشی چنان نباشد شهد

[...]

ای دل یارت که سر به سر کبر و منیست

بازیچهٔ غمزه‌اش پیمان شکنیست

سودای لب چنین کسی نتوان پخت

با خویشتن آی این چه بی‌خویشتنیست

مرا دوای دل خسته ساخت خواجه رفیع

به گوهری شبه صورت که کم ز لؤلؤ نیست

مسیح وار لب جان خوش بدان دل داد

که در جهان فراخ ایچ تنگ ترزو نیست

ز بهر داروی جان گر دمیم داد رواست

[...]

دوش آمد و گفت: مرغِ دل عاجز نیست

در پرده بدارش که جز او را عزّ نیست

چون هر دو جهان به زیر پر دارد دل

بیرون شدنش ز آشیان هرگز نیست

تنت کورست و جان را چون عیان نیست

که یک یک ذره چون صاحب قرانیست

حقیقت جز خداوند دگر نیست

که حق هستی بود چون بنگری نیست

ورا در دیدهٔ خود هیچ شک نیست

که میداند حقیقت جز که حق نیست

گر در دهن تو از فراخی سخنیست

آسوده ز گفت و گوی هر طعنه ز نیست

گر هست بچشم ما دهان تو بزرگ

ز آنست که آن دهان نه کوچک دهنیست

گر جهان پیشت بزرگ و بی‌بنیست

پیش قدرت ذره‌ای می‌دان که نیست

قوم گفتندش که او را قصر نیست

مر عمر را قصر، جان روشنیست

فعل را در غیب اثرها زادنی‌ست

و آن موالید‌ش به حکم خلق نیست

زیرک و داناست اما نیست نیست

تا فرشته لا نشد آهرمنیست

گرچه آهن سرخ شد او سرخ نیست

پرتو عاریت آتش‌زنیست

چشم چون بستی ترا جان کندنیست

چشم را از نور روزن صبر نیست