در حبس مرنج با چنین آهن‌ها

صالح بی‌تو چگونه باشم تنها

گه خون گریم به مرگ تو دامن‌ها

گه پاره کنم ز درد پیراهن‌ها

آدم از عشق اهبِطوُا منها

آمد اندر جهان جان تنها

با چنین تیرها و جوشنها

دانکه تنها ترا به از تن ها

نشسته پیش او شاپور تنها

فرو کرده ز هر نوعی سخن‌ها

ز جائی می برآید این سخنها

که جای جان و جانان است تنها

گرفتی یاد کودک آن سخن‌ها

نوشتی چون شدی در خانه تنها

مگر میگشت روزی در چمنها

خوشی می‌خواند این اشعار تنها:

مرا درمغزِ دل دردیست تنها

کزو می‌زاید این چندین سخنها

کسی را نیست فهم این سخنها

تو با خود روی در روی آر تنها

شده سی سال تادل بر سخنها

بخلوت روی آوردست تنها

تو خود چون تاب آری مانده تنها

بتنهایی چمنده در چمنها

که چون خسرو بخوانْد این نامه تنها

دلش خون شد ز درد این سخن‌ها

شه و گل مانده با هم هر دو تنها

بمستی گام زن گرد چمنها

شکن بین در سر زلف سخنها

زهی شیرین سخنها و شکنها

کنون عمریست تادر گوشه تنها

بدل با خویش میگویم سخنها

تو منگر آن و مشنو آن سخنها

که زود این نو شود چون آن کهن ها

بوقت صبحگاهی بود تنها

بدل میگفت با خسرو سخنها

منم اینجای داده داد جانها

شده امروز اندر عشق تنها

کف خاکست پیشت جمله جانها

مکن ضایع در اینجاگاه تنها

همی گفتند از این شیوه سخنها

همی دانست منصور آن بیانها