ای بار خدای، ای نگار فتنه

ای دین خردمند را تو رخنه

چو سیمرغ را بچه شد گرْسنه

به پرواز بر شد دمان از بنه

کزان سو بد ایرانیان را بنه

بجوید بنه مردم بدتنه

چو گودرز کشواد بر میمنه

سلیح و سپه برد و کوس و بنه

وزان پس بدو گفت بر میمنه

سواران بسیار و پیل و بنه

سواری نشد پیش او یکتنه

همی تاخت از قلب تا میمنه

بینداخت پتک و بشد گرسنه

نه روی خورش بد نه جای بنه

بیامد سبک قیصر از میمنه

دو داماد را کرد پیش بنه

وزان روی کندر ابر میمنه

بیامد پس پشت او با بنه

چو آمد به خشکی سپاه و بنه

ببد میسره راست با میمنه

سپردن کرا باید اکنون بنه

درفش که داریم بر میمنه

وزان جایگه شد سوی میمنه

بیاورد چندی سلیح و بنه

همان نیز با میسره میمنه

بکوشند و دلها همه بر بنه

همی راند تا پیش التوینه

سپاهی سبک بی‌نیاز از بنه

به چنگ وی آمد حصار و بنه

گرفتار شد مردم بدتنه

جهودیست درویش و شب گرسنه

بخسپد همی بر زمین برهنه

بفرمود تا لشکرش با بنه

گذارند و ماند خود او یک تنه

شکم گرسنه مانده تن برهنه

نه فرزند و خویش نه‌بار و بنه

به تاراج داده سپاه و بنه

نه کس میسره دید و نه میمنه

دویدند هرکس که بد گُرسِنِه

به تاراج گندم شدند از بنِه