اگر شاه فرمان دهد بنده را

که بگشایم از بند گوینده را

ستایش گرفت آفریننده را

رهانیده از بد تن بنده را

ببینی بر و بوم فرخنده را

همان شاه با داد و بخشنده را

ز چیزی کجا او دهد بنده را

پرستنده و تاج دارنده را

گر ای دون که فرمان دهی بنده را

که بگشاید از بند گوینده را

تو پیروز کردی مر آن بنده را

کشنده توی مرد افگنده را

که اویست فریادرس بنده را

هم او بازدارد گراینده را

خدمند گلشاه فرخنده را

یکی بنده بد،‌ خواند آن بنده را

نه مر پادشاه و نه مر بنده را

شناسد نه نادان نه داننده را

بدان تا بود انس خواننده را

دعا گویدم گر مرم زنده را

بجز تو که بردارد افکنده را

رساند به آزادگی بنده را

نه حق را شناسی و نه بنده را

نگشتی ره راست،پوینده را

سزای پرستش پرستنده را

تولّا بدو مرده و زنده را

گفت یا رب مهل ده این بنده را

چاره‌ای کن این ز کار افکنده را

حبّ تو میراث باشد بنده را

چون ننازم طالع فرخنده را

موسی آمد باز جست آن بنده را

بُرخ دید آن بندهٔ فرخنده را

چون تو دادی این کرم آن بنده را

از کرم برگیر این افکنده را

پادشاها ره نما این بنده را

این فقیر بی‌کس افکنده را

چند نهان داری آن خنده را؟

آن مه تابندهٔ فرخنده را

بنده کُند روی تو صد شاه را

شاه کُند خندهٔ تو بنده را

خنده بیآموز گل سرخ را

[...]

من کریمم نان نمایم بنده را

تا بگریاند طمع آن زنده را