جهانا! چه بینی تو از بچگان

که گه مادری، گاه مادندرا؟

نه پاذیر باید تو را نه ستون

نه دیوار خشت و نه زآهن درا

به گیتی که کشتست فرزند را

دلیر و جوان و خردمند را

چنان چون نوازنده فرزند را

نوازد جوان خردمند را

بسی آفرین کرد فرزند را

مران پاک دامن خردمند را

همی از پی شاه فرزند را

بکشتم دلیر خردمند را

به کشتن ندادند فرزند را

نه از دودهٔ خویش و پیوند را

نهانی بدو داد فرزند را

چنان شاه شاخ برومند را

ازان پس گرامی دو فرزند را

بیاورد خویشان و پیوند را

همین بار از بهر فرزند را

بباید جوان خردمند را

بدو گفت شنگل که فرزند را

بیفگندم و خویش و پیوند را

به فرهنگیان داد فرزند را

چنان بار شاخ برومند را

دبیری بیاموز فرزند را

چوهستی بود خویش و پیوند را

بدیشان سپرد آن دو فرزند را

دو مهتر نژاد خردمند را

گرفتش به بر باز فرزند را

دلیر و جوان و خردمند را

ببست از بر نامه بر بند را

بخواند آن گرانمایه فرزند را

مکن جان فدا بهر فرزند را

یکی پند بس مرخردمند را

گرفت او کمربند فرزند را

بیازرد فرزند دلبند را

بیاموخت پرهیز فرزند را

همان دوده ی خویش و پیوند را

چو بشکست دروازه و بند را

فرو خوابنید او تنی چند را

کسی کو نشاید خداوند را

نزیبد دو پایش مگر بند را