هرکه گفتی ثناش را احسنت

صدق گفتی بدو که للّٰه انت

کرد بادام دید سیم تنت

دل بریان چو پسته در دهنت

تو به درزی شده به پیرهنت

گازر آن دم بکوفته کفنت

بس بود زین سپس کنف کفنت

که همی بر نتافت پیرهنت

شب و روز از پی غذای تنت

مانده پستان دیو در دهنت

انقباض آنکه ظاهر بدنت

سوی مرکز برد دخان تنت

هات المدام فنار السکر قد سکنت

والروح من طرفک الغناج قد فتنت

بیاور ای دل من تنگ گشته چون دهنت

از آن میی که چو عیش من است و چون سخنت

ما ذا علیک ادام الله لیلتنا

[...]

به دو میگون لب و پسته دهنت

به سه بوس خوش و فندق‌شکنت

به زره‌پوش قد تیروَشت

به کمان‌کش مژهٔ تیغ‌زنت

به حریر تن و دیبای رخت

[...]

نترسی که شمشیر گردن زنت

بگیرد به خون کسی گردنت؟

وام یتیمان نَبُوَد دامنت

بارکش پیره‌زنان گردنت

ای کرده پسند از دو جهان چاره منت

حقّا که دریغ دارم از خویشتنت

چون بیخورشید ذرّه را نتوان دید

بیروی تو در چشم کی آید دهنت

چند باشد همچو آب روشنت

روی هر ناشسته رویی دیدنت

حق تعالی گفت مهلت بر منت

طوق لعنت کردم اندر گردنت

اگر خواند ترا یک تن بلعنت

بیک ساعت فرو ریزی ز محنت

هم آزادید از دنیا و جنت

هم از دوزخ شما را نیست محنت

همه یاران در آن اندوه و محنت

شدند آخر بر خاتون جنّت

عزیزا کاه برگی بار منت

گران تر آمد از صد کوه محنت

که او باشد قسیم نار و جنت

رهاند مر ترا از رنج و محنت

بدست او بُد اینجاهشت جنّت

ولیکن بیخبر از طوق لعنت

امید بسته کآید او به جنّت

برحمت اوفتد از عین لعنت