همیشه هنرمند بادا تنت

رسیده به کام دل روشنت

به خاک اندر افگنده پر خون تنت

زمین بستر و گرد پیراهنت

سرت را جدا کردمی از تنت

شدی مویه‌گر بر تو پیراهنت

گنهکار کردی به یزدان تنت

شود مویه گر بر تو پیراهنت

بگویش که چون‌بینی اکنون تنت

که از میخ تیزست پیراهنت

همی رنگ شرم آید از گردنت

همی مشک بوید ز پیراهنت

اگر شاه ایران شود دشمنت

ازو بد رسد بی‌گمان بر تنت

بدو گفت اینک سردشمنت

کجا بد سگالیده بد برتنت

صد شکر که گلشن صفا گشت تنت

صحت گل عشق ریخت در پیرهنت

تب را به غلط در تنت افتاد گذار

آن تب عرقی شد و چکید از بدنت

ای گشته خجل آبحیات از دهنت

سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت

صاحب نظری کجاست تا درنگرد

صد یوسف مصر در ته پیرهنت

اگر سر برون آید از گردنت

جز آن گه که یابند مرده تنت

اگر چند رنجور بینم تنت

بفرسود یال و بر از جوشنت

خرد کدخدا آمد اندر تنت

که تا داند او دوست از دشمنت

بدانبدان آفریده است از این سان تنت

که هست اهرمن سال و مه دشمنت

بدو گفت پیروز بادا تنت

که در دام بینم همی دشمنت

بدو گفت پیروز بادا تنت

به خاک سیه اندرون دشمنت

چو کُشتی، شدی کُشته دشمنت

تو کردی بد، این بود پاداشنت

سرت را جدا کردمی از تنت

ز خون دادمی رنگ پیراهنت

دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت

بامدادان پگه دست منست و دامنت

چند ازین شوخی قرارم ده زمانی بر زمین

نه همین آب و زمین بخشید باید با منت

سوزنی گشتم به باریکی به خیاطی فرست

[...]

سرو چمنی یاد نیاید ز منت

شد پست چو من سرو بسی در چمنت

خورشید همه ز کوه آید بر اوج

وان من مسکین ز ره پیرهنت