تا خوی ابر گل رخ تو کرده شبنمی

شبنم شده‌ست سوخته چون اشک ماتمی

... این مصرع ساقط شده ...

کاندر جهان به کس مگرو جز به فاطمی

کی مار ترسگین شود و گربه مهربان؟

[...]

ایا خلعت فاخر از خرمی

همی رفتی و می نوشتی ز می

نگفتم من این تا نگشتم غمی

به مغز و خرد در نیامد کمی

به خشم اندرون شد ازان زن غمی

به خواری کشیدش بروی زمی

چنین داد پاسخ که گر رستمی

برو راست کن روی ایران زمی

شهی کاو باورنگ دارد ز می

که بی‌سر نباشد تن آدمی

تو پور گو پیلتن رستمی

ز دستان سامی و از نیرمی

من ایدون گمانم که تو رستمی

گر از تخمهٔ نامور نیرمی

ازان خواب بد چون دلم شد غمی

به مغز اندر آورد لختی کمی

نبودی دل من بدین خرمی

که روی تو دیدم به توران زمی

همه شب نخفتند زان خرمی

که پیروزی بودشان رستمی

ز گردون و آن تیغها شد غمی

به زور اندر آورد لختی کمی

همه راستی باید و مردمی

ز کژی و آزار خیزد کمی

بخوردند آب از پی خرمی

ز خوردن نیامد بدو در کمی

همی آب یابد چو گیرد کمی

نبیند به روشن دو چشم آدمی

چو با راستی باشی و مردمی

نبینی جز از خوبی و خرمی

سکندر چو بشنید زان شد غمی

به رای و به مغزش درآمد کمی

همه نیکوی باید و مردمی

جوانمردی و خوردن و خرمی

مگر با سزاواری و خرمی

کجا روم را زو نیاید کمی

می لعل پیش آور ای هاشمی

ز خمی که هرگز نگیرد کمی