مکن دوستی نیز با دشمنم

که امروز در دست آهرمنم

گنه‌کارتر در زمانه منم

ازیرا گرفتار آهرمنم

گه جنگ ثعبان پر دل منم

گه صلح خورشید رخشان منم

گه بزم مهتاب مجلس منم

گه رزم سالار میدان منم

گه دوستی ابر رحمت منم

گه دشمنی شیر غران منم

بجای جفا زهر قاتل منم

بگاه وفا تازه ریحان منم

به پاسخ چنین گفت پیران منم

که بر دشمنان شما دشمنم

نگهبان این قلعه ازبن منم

همه ساله بارای اهریمنم

غلام طلعت نجم کلاهدوز منم

حکیمِ ابله و پیرِ جوان‌سپوز منم

جهان جدم و هستم جهان‌فروز به هزل

مرا ببین که جهان جان‌فروز منم

بلند و روشن چو نان به نور خاطر خویش

[...]

آن وقت که گفتمی که ناشاد منم

چون دانستم که بر چه بنیاد منم

در حلقهٔ نیست هست چون زنجیری

در هم افتاده وانچه افتاده منم

نه شما را دوستم نه دشمنم

رفتم اینک تا نسوزد خرمنم

در حقیقت چون من او و او منم

لاجرم آنجا نباشد دشمنم

آن برهنه گفت ترسان زین منم

که ببرند از درازی دامنم

به دل بر گذشتش که این خود منم

کزین سان به کام دل دشمنم

که سالار این لشکر اکنون منم

گه رزم و کین همچو آذر منم

چنین گفت کو را سمند منم

نگهبان این کوه آذر منم

بدو گفت طلاج جادو منم

گهی آدمم گاه اهریمنم

تا دهی بر باد جوجو خرمنم

من کیم تا در میان گویم منم

می‌نمایی خویش را صوفی منم

در دیار عابد و زاهد منم

چند با خود بینی و باشی مدام

کی رهی زین دلق درویشی منم

گر منی را سر دانی راه رو

[...]

چشم دارم ای خدیو ذوالمنم

کز رضای خویش داری ایمنم