چو آدینه هر مزد بهمن بود

برین کار فرخ نشیمن بود

نگه کن بجایی که دشمن بود

وگر دشمنی را نشیمن بود

جایی که تو باشی اثر غم نبود

آنجا که نباشی دل خرم نبود

آن را که ز فرقت تو یک دم نبود

شادیش زمین و آسمان کم نبود

جهان با من ار پاک دشمن بود

ازآن به که این دشمن من بود

وگرشاه را دست بر من بود

سپه زیر فرمان بهمن بود

گر ترا دانش و درم نبود

کو ترا بود هیچ کم نبود

هرکجا دین بود درم نبود

روی و خوی نکو بهم نبود

چون رخت مملکت جم نبود

چون لبت معجز خاتم نبود

چون رخت ماه فلک هم نبود

چون توئی در همه عالم نبود

از تو مارا نه سلام و نه پیام

[...]

جایی که تو باشی اثر غم نبود

آنجا که نباشی دل خرم نبود

آنرا که ز فرقت تو یکدم نبود

شادیش زمین و آسمان کم نبود

جایی که تو باشی اثر غم نبود

آنجا که نباشی دل خرم نبود

آنرا که ز فرقت تو یکدم نبود

شادیش زمین و آسمان کم نبود

بنا کردن نیکی از من بود

بدی را بدایت ز دشمن بود

که هیچ آرزویی به عالم نبود

که یک یک بران خوان فراهم نبود

به انگیزش از آسمان کم نبود

صبا مرد میدان او هم نبود

بی سخن آوازه عالم نبود

این همه گفتند و سخن کم نبود

هر کرا او شاه شد از من بود

دست او میدان که دست من بود

در سخا همتاش در عالم نبود

در وفای دین نظیرش هم نبود

هرچه آن از من رود چون من بود

دوست از من گر رود دشمن بود

چون که مؤمن آینهٔ مؤمن بود

روی او ز آلودگی ایمن بود

راز را غیر خدا محرم نبود

آه را جز آسمان هم‌دم نبود