دید از آن مایه که در همّت است

پایه‌دهی را که ولی‌نعمت است

گفت آن عابد برای رحمت است

مرد عاشق را محبت قسمت است

«در یکی گفته که واجب خدمت است

ور نه اندیشهٔ توکل‌، تهمت است»

تابش خور ر دور مرحمت است

نامدن سوی ما ز مکرمت است

شاهی که مظهر هنر و گنج حکمت است

بیت القصیده کرم و بحر رحمت است

هر چه بینی محض خیر و حکمت است

گر ترا زو راحت و گر زحمت است

این خبر کردن کجا بی حکمت است

هر چه کامل کرد عین رحمت است

این عبث نبود که عین حکمت است

اختلاف امتی چون رحمت است

کار حق میدان که عین حکمت است

هر بلایی کو فرستد رحمت است

هر که نه پروردهٔ این نعمت است

از سر خوان عدمش قسمت است

در کهنسالی ز نسیان شکوه کفر نعمت است

هر چه از دل می برد یاد جوانی رحمت است

گنج حکمت آن کتاب رحمت است

بسمله چون باب گنج حکمت است

آن کتاب‌ ﷲ که‌ گنج‌ حکمت‌است‌

افتتاح او به‌ باب‌ رحمت‌ است‌

کور از ایمان و دور از رحمت‌ است‌

ظلمت‌ اندر ظلمت‌ اندر ظلمت‌ است‌

کیست‌ تالی‌ آنکه‌ دانی‌ همّت‌ است‌

نور را گوید که‌ جنس‌ ظلمت‌ است‌

فیض‌ رحمت‌ لازم این‌ نعمت‌ است‌

رحمت‌ اللّهی‌ غریق‌ رحمت‌ است‌

مغربش کون خفاء و ظلمت است

وآن یقین جنب یهود از حکمت است

وآن فیوضاتی که مزد خدمت است

شد محقق کآن رحیمی رحمت است

موقع آن وقت صرف نعمت است

همچنین دان عدل را کز حکمت است

شب مَبین کز وی جهان بر ظلمت است

در نهادش صد هزاران حکمت است