اگر بی تو ببینم در چمن گل

شود آن گل همه در گردنم غل

چو رامین یک زمان نالید بر دل

ز دیده سیل خون بارید بر گل

شکفته بر کنارش لاله و گل

بنفشه رسته و خیری و سنبل

شکفته بر رخانش لاله و گل

بنفشه رسته و خیری و سنبل

چو بشنید این سخن رامین بیدل

تو گفتی چون خری شد مانده در گل

درین اندیشه مانده رام را دل

چو ریشه بود آگنده به پلپل

بنا گوشش چو دیبای پر از گل

طرازی کرده بر دیبا ز سنبل

جهان کردم ز آب دیده پر گل

نمود از آب چشمم آتش دل

مکن چندین ستم جانا برین دل

که ما هر دو از این خاکیم و زین گل

مرا از زلفش آرد بوی سنبل

چو زان رخسار و لب بوی می و گل

بنام تا بنالد زیر بر مل

ببارم تا ببارد ابر بر گل

تو با من باش همچون رنگ با مل

که من با تو بوم چون بوی با گل

به بانگ آمد درو قمری و بلبل

دگر مرغان برآوردند غلغل

همی گفت این سخن رامین بیدل

بمانده تا به زانو رخش در گل

گل رویش به گونه گشت چون گل

ز درد دل همی زد سنگ بر دل

چه برفش بود و چه زهر هلاهل

که در ساعت همی بفسرد ازو دل

هزار آوا زبان بگشاد بر گل

چو مست عاشق اندر بست غلغل

ز بس اندیشها کش بود در دل

نبود آگاه تا آمد به منزل

چو شاهنشه فرود آمد به منزل

به پیش شاه شد رامین بی دل

چو لشکرگه بزد بر دشت آمل

جهان از ساز لشکر گشت پر گُل