بزرگان ایران گشاده‌دلند

تو گویی که آهن همی بگسلند

شکسته سلیح و گسسته دلند

ز بیم و ز غم هر زمان بگسلند

همه مرز توران شکسته دلند

ز تیمار دل را همی بگسلند

مغز عقل است و اختران ثقلند

پیر عقل است و خاکیان طفلند

زیرکانی که زیر کان دلند

گوهر تخم را چو آب و گِلند

به بَر گرچه سیمند‌، سنگین‌دلند

به سنگین‌دلان زین سبب مایلند

شتابندگانی که صاحب دلند

طلبکار آسایش منزلند

تیره‌تر از گوهر گل در گلند

تلخ‌تر از غصه دل بر دلند

مرده آنهایند کایشان غافلند

در شناسائی خالق جاهلند

خود عوام الناس در دین جاهلند

زآنکه ایشان در طریقت غافلند

رفتگان اندر نخستین منزلند

منتظر بنشسته و مستعجلند

صبر و حلم و علم تریاق دلند

حرص و بغض و کینه زهر قاتلند

قول تو حقست ایشان باطلند

هرچه میگوئی ز حق بس غافلند

عاشقان کشتگان زنده دلند

ز آتش عشق دوست مشتعلند

تا ز غیرت از تو یاران نسکلند

زانکه آن خاران عدو این گلند

غوره‌های نیک که ایشان قابلند

از دم اهل دل آخر یک دلند

پس گریزند و ترا تنها هلند

گرچه اندر لاف سحر بابلند

تا که مستانت که نر و پر دلند

مردوار آن بندها را بسکلند

تا که مردانی که خود سنگین‌دلند

از حسد تا در کدامین منزلند

تا که از تن تار وصلت بسکلند

پیش تو آیند کز تو مقبلند