گذشتن چو بر چینود پل بود

به زیر پی اندر همه گل بود

چو دروازه ی شهر منزل بود

به جایی فرود آی کآن گِل بود

بهار و خزان سربسر گل بود

ز طاووس و درّاج غلغل بود

چهارم صف به قومی متصل بود

که بند پایشان مسمار دل بود

زیر سرو‌َش که پای در گل بود

به نوا داده هرکه را دل بود

زبانی است هر کاو سیه‌دل بوَد

نه هر زنگی‌یی خواجه مقبل بود

کوتاه کنم قصه که بس مشکل بود

آرندهٔ نامه هم بس مستعجل بود

پروای نوشتن بسی نیز نداشت

دستم که گهی بر سر و گر بر دل بود

گفت چون ترسابچه خوش دل بود

دل ز رنج این و آن غافل بود

خوش دلی مرد کی حاصل بود

گفت آن ساعت که او در دل بود

آنک اینجا مست لا یعقل بود

بی‌قرار و بی کس و بی دل بود

چنین گفت آنکه مردی پاک دل بود

که وقتی در سرایم کارِ گِل بود

بخوبی در همه عالم مَثَل بود

سر خوبان نقّاش ازل بود

نه بینی آنکه محمود ازل بود

که او را نیز گوئی این عمل بود

هنوز آدم میان آب و گل بود

که او شاه جهان جان و دل بود

بلوری را که آبش زیر پل بود

غلام ساعد سیمین گل بود

شکر از خندهٔ گل چون خجل بود

از آن دلتنگ شد کو تنگدل بود

دران دریا اجل را کی عمل بود

که هریک مرد، میر صداجل بود

هنوز آدم میان آب و گل بود

در آن حضرت بجان حاضر بدل بود

هنز آدم میان آب و گل بود

که او شاه جهان و جان ودل بود

چنان مستغرق سّر ازل بود

که بودش در نمود آن بدل بود