بیامد ز عموریه تا حلب

جهان کرد پر جنگ و جوش و جلب

بگفتار با خلق نگشاد لب

بپوشید دستی سلیح و سلب

گه آن از تف دل شدی خشک لب

گه این کردی از خون دیده سلب

میان بسته و سخت کرده دو لب

همی راند بی بانگ و شور و جلب

نیلوفر و لاله هر دو بی‌هیچ سبب

این پوشد نیل و آن به خون شوید لب

می‌شویم و می‌پوشم ای نوشین لب

در هجر تو رخ به خوان و از نیل سلب

از عشق بهار و بلبل و جام طرب

گل جان چمن بود که آمد بر لب

لب کن چو لب چمن کنون لعل سلب

جان چمن و جان چمانه بطلب

نوباوهٔ باغ اولین صلب

لشکر‌کش عهد آخرین تَلْب

غرقهٔ دریا بماند خشک لب

سر جانان می‌کند از جان طلب

مگو سختش بنه انگشت بر لب

نگه می‌دارش از منقار و مخلب

گر هزاران سال باشی در طلب

ور هزاران جام گیری تا به لب

رو تو درخرقه خدا را کن طلب

وآنگهی دم درکش و نه لب بلب

میکنم طوفان جود تو طلب

میرسم از خشک سالی خشک لب

سالک اسراف کرده در طلب

پیش اسرافیل آمد جان بلب

چون به زندان در شد آن یاقوت لب

کرد شرالدوله را حالی طلب

نوش کرده آب چندان وز طلب

مانده شوق قطرهٔ آن خشک لب

سالک دل مردهٔ درمان طلب

پیش روح اللّه آمد جان به لب

ای برادر گر تو هستی حق‌طلب

جز بفرمان خدا مگشای لب

شرب جان را از بحار دل طلب

تا ترا آبی دهد ای خشک لب

ای دل چو رسید روز اومید بشب

هیچت ناید زوصل آن شیرین لب

زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک

باری دگری بروشنایی بطلب

باز خاکی را ببخشد حلق و لب

تا گیاهش را خورد اندر طلب