بروبر ازان گونه شد مبتلا

که گفتی دلش گشت گنج بلا

رهاند خرد مرد را از بلا

مبادا کسی در بلا مبتلا

زنی مرتن شاه را بد بلا

زن بد کنش نام او ماشلا

اگر ورقه ای، حمله آور، هلا!

کی برهانمت هم کنون زین بلا

ندانستم از شامم آید بلا

بلا آمد و شد دلم مبتلا

که آمد سپهدار جنگی قلا

به دریای کوشش نهنگ بلا

به خاک اندر از زین نگون شد قلا

ببارید بر جانش ابر بلا

به خاقان و جرماس و جنگی قلا

نگر کاین سپهبد چه کرد از بلا

بشد جان جرماس و جنگی قلا

چرا من شوم خیره پیش بلا

وز آن روی جرماس و جنگی قلا

چو ماندند بی جان به چنگ بلا

ای همیشه جان بدخواهان فکنده در بلا

بر تو بهروزی و پیروزی همیشه مبتلا

جز بقول نیک ناید هرگز از لفظت نعم

جز بشغل بد نیاید هرگز از قول تو لا

آن مخالف را که گیتی در بلا بود از بدش

[...]

ایا شاهی کجا هرگز نگردد بر زبانت لا

تو مولائی بهر شاهی و شاهان دگر مولا

ز دیده دلش سخت شد مبتلا

فرو شد به گرداب بحر بلا

تن مرد زان بد بود مبتلا

وزین غم همیشه بود در بلا

دلاور که پرهیز جست از بلا

به بدنامی آخرشود مبتلا

ای صدف جوی جوهرِ الّا

جان و جامه بنه به ساحل لا

بی‌خبروار در مشیمهٔ لا

کرده در کار آسیای بلا

همه کار تو باد با عقلا

دور بادی ز صحبت جهلا

عقل او در سحرگه فضلا

آفتابیست در شبِ عقلا

چون لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از بود الهیّت باللَّه آی از الّا

نبینی خار و خاشاکی درین ره، چون بفرّاشی

کمر بست و بفرق استاد بر راه شهادت لا