کنون غُرمش میان لاله خفته‌ست

همان رنگش تن اندر گل نهفته‌ست

جهان را کارها چونین شگفته‌ست

خنک آن کس کزو عبرت گرفته‌ست

گلی کش بوستان، ماه دو هفته‌ست

کدامین گل چو او بر مه شکفته‌ست‌؟

مرا آز جهان از دل برفته‌ست

دلم گویی که چون بختم بخفته‌ست

سمن‌بر ویس گفتا شاه خفته‌ست

بلا در زیر خواب او نهفته‌ست

چشم تو اگر نیست چو نرگس چه خوری غم

بی دیده بسان سمن تازه شکفته ست

از بس که دم سرد زدم در غم تو من

زو آیینه چشم تو زنگار گرفته ست

اندرین منزلی که یک هفته‌ست

بوده تابوده آمده رفته‌ست

برزگر این مثل نکو گفته‌ست

چشم دلشان از این مثل خفته‌ست

که‌آنچه گوینده دگر گفته‌ست

ما به می خوردنیم و او خفته‌ست

ترا از عمر باقی یک دو هفته‌ست

دگر آن چیز کان به بود رفته‌ست

شهش گفتا بگو تا این که گفته‌ست

که مروارید را ماند که سُفته‌ست

جواب پیر بین با خود چه گفته‌ست

مگر دیو‌ش به دام خود گرفته‌ست‌

حکیمی خوش‌زبان پاکیزه گفته‌ست

که در زیر زبان مردم نهفته‌ست

چنین دردی که در جانم نهفته‌ست

زبانم پیش کس هرگز نگفته‌ست

نمودِ عقل بر تقدیر گفته‌ست

ولی در عشق دُرّ راز سفته‌ست

بدر دین حاکم آفاق مبارک تویی انک

گلبن ملک ز تو تازه و تر بشکفته ست

آستین کرمت بی غرض دنیاوی

صد ره از روی جهان گرد حوادث رفته ست

این سعادت که تو را روی نموده ست هنوز

[...]

ایکه زلف سیهت بر گل روی آشفته‌ست

ز آتش روی تو آب گل سوری رفته‌ست

در دهانت سخنست ارچه به شیرین سخنی

لب شکّر شکنت عذر دهانت گفته‌ست

همچو خورشید رخ اندر پس دیوار مپوش

[...]

هنوز یک گل تو از هزار نشکفته ست

به باغ عشق چو بلبل هزارت آشفته ست

قبای تنگ گشادی ز پیرهن هرگز

به لطف تو گلی از باغ حسن نشکفته ست

دهان خامش تو گوهریست ناسفته

[...]

روشن گهری که جان پاکان سفته ست

گرد غفلت ز خوابناکان رفته ست

کان الله ولا شی ء معه گفت یکی

وان دیگری الان کما کان گفته ست

فلک از غیرت خاک آشفته ست

«لیتنی کنت ترابا» گفته ست