خنیده به گیتی به مهر و وفا

ز آهرمنی دور و دور از جفا

بگردند یکسر ز عهد و وفا

به بیداد یازند و جور و جفا

یکی مهر خوانند و دیگر وفا

خرد دور شد درد ماند و جفا

به شاه آنک تو کردی ای بیوفا

ببینی کنون زور تیغ جفا

که با او چرا کرد چندان جفا

ازان پس کزو دید مهر و وفا

چنین است رسم سرای جفا

نباید کزو چشم داری وفا

وفا کردن او و از ما جفا

تو خود کی شناسی جفا از وفا

به گیتی کسی را نماند وفا

روان و زبان‌ها شود پر جفا

بدو گفت کاینک سر بی‌وفا

مکافات سازم جفا را جفا

نگر تا چه بد ساخت آن بی‌وفا

مر او را چه پیش آورید از جفا

بدانست کش نیست با کس وفا

میان بسته دارد ز بهر جفا

فزون کرد از این با سیاوش وفا

زبان پر فسون بود دل پرجفا

بگفت: ای فرومایهٔ بی وفا

چه گویی تو در روی مردان جفا

بیفتاد مسکین ستان برقفا

ربیع اندر آمد چو کوه صفا

پس آنگه ببرم سرش از قفا

کزو وز تو دارم فراوان جفا

ببستند پیمان و عهد و وفا

کزیشان کسی پیش نارد جفا

ندیده ز یک دیگران جز وفا

نرفته به راه خطا و جفا

از آن هر دو آزادهٔ پر وفا

خبر شد بر احمد مصطفا

چو شاه این سخن راند با مصطفا

نبی گفت: اینست مهر و صفا!

پیوسته همی جفا نمایی تو مرا

از برداری مگر تو دیوان جفا

آگاهی نیست از وفا هیچ ترا

ای جان پدر نه شیر مرغست وفا