که هرچ از خداوند باشد قضا

قضای ورا داد باید رضا

دست و پای ترا به بند قضا

هست بسته درین سپنج فضا

چون حوالت کنم گنه به قضا

گفته در نامه کفر لایرضی

خود گنه می‌کنیم و داده رضا

پس حوالت کنیم سوی قضا

خر سر خمخانه ای زنت غر و ایضا

هست مرا در هجای تو ید بیضا

هستی از شاعران مبعض کلی

جز تو همی شاعرند بعضی بعضا

مایه فکند است در دل همه از تو

[...]

چونک آن بدبخت آخر از قضا

ناگهان آن زخم زد بر مرتضا

هیچ کافر در جهان ندهد رضا

آنچه کرد آن پیر اسلام از قضا

سود نکند گر گریزی از قضا

هر چه می‌آید بدان می‌ده رضا

ای به حکم تو اقتدا کرده

تیغ خورشید در نفاذ و مضا

چرخ را در مقام حشمت تو

باز مانده ز کار هفت اعضا

در شب حادثات خاطر تو

[...]

قلم فتوی و دوات قضا

جز بحکمت نمی دهد رضا

ای شده اندر سفر با صد رضا

خود به پای خویش تا سوء القضا

او همه نورست از نور رضا

لیک کورش کرد سرهنگ قضا

چون به گورستان روی ای مرتضا

استخوانشان را بپرس از ما مضی

گفت اذا جاء القضا ضاق الفضا

تحجب الابصار اذ جاء القضا

باز فرمود او که اندر هر قضا

مر مسلمان را رضا باید رضا

آنگهان خندد که او بیند رضا

همچو حلوای شکر او را قضا

هست صد چندین فسونهای قضا

گفت اذا جاء القضا ضاق الفضا

کو نشان عشق و ایثار و رضا

گر درستست آنچ گفتی ما مضی

رفت عزرائیل سرهنگ قضا

سوی کرهٔ خاک بهر اقتضا

ای عجوزه چند کوشی با قضا

نقد جو اکنون رها کن ما مضی