ای دلکش و دلبند من فدیتک

زلفین تو دلبند و چشم دلکش

چو خامه آزر میانت لاغر

چون نامه مانی رخت منقش

نای تو به دست چون منی آمد

[...]

چه کند این چنین ندیم برش

که ز دیدار او نگردد کش

ارغنون با سماعشان ناخوش

ندما از لقای این شه کش

جعبه کودک خویش دلکش

راه اشکر همی سراید خوش

ای دل به سفر چرا نبندی مفرش

کاندر حضرت عیش نمی باشد خوش

چون آهن آب داده اندر آتش

نرمی میکن دلا و سختی می کش

«نهاد گوئی چون مهر در کنار نگین

سپهر ملک زمین در کنار آب و آتش

روانش روان بیشه در خواب خوش

که مردی به بالا و با یال کش

به مردی چنان است کز شیر کوس

تواند رباید گه رزم و جوش

برفتن چو باد و به تیزی چو تحنش

به گرمی چو برق و به سرعت چو رخش

جوانی خردمند خورشید فش

به دیدار خوب و به گفتار خوش

دل آتبین گشت خرسند و خوش

ز گفتار آن شیردل پیرفش

تو را تا بدیدم دلم گشت خَوش

تو نیز ای سرافراز، گردن مکش

همان به که با باده و بوی خَوش

خرامان به باغ اندر آیی و کش

به خواب اندر آمد سر مارفش

همه شب نبود آگه از خواب خَوش

نیاید نه خرسند را خواب خوش

ز خرسندی ای پیر گردن مکش

بدو گفت نادان نیکی جهش

چو دانای بدکامه و بدکنش

چو شیری قصب دور کرد از برش

پدید آمد آن چهره ی فرّخش

هم از تخت دیبا هم از بوی خَوش

بدو گفت کز من تو گردن مکش

کنون پاره ای موی با بوی خوش

چو آن جا رسد، شاه خورشیدفش

چو آتش به گرمی، چو طاووس کش

کشان بر زمین موی یال و برش