وقت کشت آمد زهی پر سود کشت

این بگفت و گریه کرد و گرم گشت

شاه اندیشید کین غم خود گذشت

لیک جان از جنس این بدظن گشت

شه بچه شد عاشق کمپیر زشت

تا عروس و آن عروسی را بهشت

این چنین می‌گفت تا افتاد طشت

از سر بام و دلش بیهوش گشت

گفت شوهر نه سرت گویی بگشت

ورنه اینجا نیست غیر من به دشت

حُفَّت الجَنه بچه مَحفوف گشت

بِالمَکاره که ازو افزود کَشت

وآن دگر بهر ترهب در کنشت

وآن یکی اندر حریصی سوی کشت

پر خود می‌کند طاوسی به دشت

یک حکیمی رفته بود آنجا بگشت

نور دیده و نوردیده بازگشت

ماند در سودای او صحرا و دشت

زین قبل آید خطابات درشت

که شود که را از آن هم کوز پشت

آن دعا از هفت گردون در گذشت

کار آن مسکین به آخر خوب گشت

اندر آن حمام پر می‌کرد طشت

گوهری از دختر شه یاوه گشت

نام من در نامهٔ پاکان نوشت

دوزخی بودم ببخشیدم بهشت

زان نوا بیزارم و زان زخم زشت

هرکه خواهد عافیت دنیا بهشت

نیز جوع و حاجتم از حد گذشت

صبر و عقلم از تجوع یاوه گشت

پس ز زیر بوریا پر کن تو مشت

ده به دست سایل بشکسته پشت

چون برآید صبح گردد سبز دشت

تا میان رُسته قَصیلِ سبز و کشت

لیک نفسِ نحس و آن شیطانِ زشت

می‌کشندت سوی کفران و کنشت

بنده نَشْکیبد ز تصویر خوشَت

هر دمت گوید که جانم مَفْرَشَت

هین چه راحت بود زان آواز زشت

گفت که آوازش فتاد اندر کنشت