که بر ملک این خانه دعوی بسی است

همان حجت ملک با هر کسی است

میپنداری که در همه کون کسی است

کس نیست که دید تو غلط یا هوسی است

هر جوش که از ملایک و انسان خاست

در حضرت او،‌کم از خروش مگسی است

در درون بحر او درها بسی است

لیک آن درها نه لایق هر کسی است

سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است

پیرایهٔ ملک جمله عالم هوسی است

کاری بکن اکنون که تو را دسترسی است

در زیر زمین شاه جهاندار بسی است

آدمی همچون عصای موسی‌است

آدمی همچون فسون عیسی‌است

گرفتم ز تو ناتوان تر بسی است

تواناتر از تو هم آخر کسی است

چو انعام شاهم به گردن بسی است

نگویند هم بی مروّت کسی است

گر بسوزد تن زارم بر من خار و خسی است

غم دل می خورم اما که دلم آن کسی است

بسکه شبها من دیوانه بخود در سخنم

هست همسایه گمانش که مرا همنفسی است

ای اجل جان مرا بخش بدان زلف سیاه

[...]

درخت وادی ایمن بنور عشق کسی است

اگرنه عشق بود هرچه هست خار و خسی است

چو صبح همنفس مهر آفتابی باش

مزن به هر زه نفس زانکه زندگی نفسی است

خراب سیمبری باش و گنج زر بگذار

[...]

پیر مغان گدای درش همچو ما بسی است

ما خود کسی نه ایم ولی پیر ما کسی است

گر بهر دوست کوهکنی مرد قصه چیست

در وادی محبت ازین کشته ها بسی است

هرگل که نیست بوی وفا دارییی در او

[...]

آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است

گر سرکشد از خدمت او هیچکسی است

در پهلوی گل گیا عزیزست چو گل

از صحبت گل چو دور شد خار و خسی است

طاعت مقبول خود اینجا بسی است

خدمت لایق بسی با هر کسی است

مانع لذات روح قدسی است

مالک دوزخ هوای نفسی است

گفت: آری، به سرم شور کسی است

کش چو من عاشق رنجور بسی است

دامنش، هر نفس بدست خسی است

هر خسی را بوصل او هوسی است

درین مرز بدکاره مردم بسی است

که او را سر و کار با هر کسی است

هر کرا چشم هر نفس بکسی است

نیست عاشق یقین که بوالهوسی است

دل منه بر عروس ملک جهان

کاو بپنهان بعهد چون تو بسی است

جز بدامان دوست دست مزن

[...]

گفت آری به سرم شور کسی است

که چو من عاشق شیداش بسی است

ز دلبر طلب کار درمان بسی است

چو من عاشق درد او کم کسی است

زدادش بهر جای دستان بسی است

پر از مهر نوشیروان هر کسی است