بدان کز مِیْ کند یکباره مستی

فرو شوید ز دل زنگار هستی

سفر خود خوش نباشد با درستی

نگر تا چون بود با درد و سستی

دل از مردی درو هم راه جستی

در و دیوار او در هم شکستی

عقیقش آوریدی گنج مستی

چو یاقوتش بریدی رنج و سستی

خرد را چند گونه رنج و سستی

پدید آید همی از عشق و مستی

تو صد باره به دام اندر نشستی

چو بختت یار بود از دام جستی

مگر یک روز نتوانی بجستن

روانت را نباشد روی رستن

مگر یابم نشان تندرستی

رها گردد تنم از رنج و سستی

دل رامین به هشیاری و مستی

چو ناز آگنده بود از درد و سستی

اگر مویم به ناخن بر، برستی

دل من این گمان بر وی نبستی

مکن راما که تو امروز مستی

ز مستی عهد من بر هم شکستی

چو بیمارم که در زاری و سستی

نبرّد جانش امید از درستی

هر آن روزی که تو کمتر گرستی

جهان را دجلهٔ دیگر ببستی

کنون از چنگ گرگ من برستی

چو گرگ اندر کنار من نشستی

ستوران جز گزیده ننشستی

کمرها جز گرانمایه نبستی

به گوراب آمدی پیمان شکستی

مرا گفتی برستم هم نرستی

مزن طعنه مرا گر تو درستی

که نه من خواستم از بخت سستی

اگر چه مرگ جانم را بخستی

تنم باری ازین سختی برستی

دریغا آن همه پیمان که بستی

ببستی باز بیهوده شکستی

که ویرو یافت لختی درد و سستی

کنون باز آمدش حال درستی