بر وصل تو گرچه نیست دستم

غم نیست چو بر امید هستم

گرچه ز شراب عشق مستم

عاشق‌تر ازین کنم که هستم

کامروز چه حیله نقش بستم

تا زآفت آن رمیده رستم

بدرود که رخت راه بستم

در کشتی رفتگان نشستم

گفتا چه گمان بری که مستم؟

یا شیفته‌ای هوا پرستم؟

خواندم و سرّ هر ورق جستم

چون تو‌را یافتم ورق شستم

هر ورق که‌اوفتاد در دستم

همه را در خریطه‌ای بستم

من که محتاج آب آن دستم

از دگر آب‌ها دهان بستم

به چنین خواب‌ها که من مستم

خواب خاقان نگر که چون بستم

چون به هم‌صحبتیش پیوستم

به کله‌داریش کمر بستم

خویشتن را به آب گل شستم

در کلاه و کمر چو گل رستم

ورق از حرف خرمی شستم

کز زیادت زیادتی جستم

گفت: ماما درست شد دستم

چون گل از دست دیگران رستم

تو بدان غرقه‌ای و من رستم

که تو شاکر نه‌ای و من هستم

رخت او هرچه بود در بستم

وینکه اینک گرفته در دستم

من که هم عقد گوهرش بستم

وا نمودم که جفت او هستم

باز گفتا مگر که من مستم‌!

بر نظر صورتی غلط بستم

او فرو بسته از دعا دستم

من بر او دست مملکت بستم

نام شاهنشهی برو بستم

کاب گیرد ز نقش او دستم

نامه در مرغ نامه بربستم

کاو رساند به شاه‌، من رَستم