نیست از عشق کس چو من مستت

گو برون آر ار چو من هستت

ز ماهی تا به ماه افسر پرستت

ز مشرق تا به مغرب زیر دستت

مگر دود دل من راه بستت‌؟

نفیر من خسک در پا شکستت‌؟

گه در بر خود کنم نشستت

گه نامهٔ غم دهم به دستت

چون کرد شراب شرک و غفلت مستت

عالم عالم، غرور در پیوستت

چندان که مپرس سرفرازی هستت

تاتن بنیوفتی که گیرد دستت

تا کی طلبم ز هر کسی پیوستت

یک ره تو طلب اگروفائی هستت

چون بر دل همچوآتشم دست تراست

دستی برنه گرچه بسوزد دستت

اگر یک ذره نور صدق هستت

امل باید که گردد زیرِ دستت

چو راه پنج حس در خواب بستت

چرا ذوقی ندارد جان مستت‌؟!

رحِم بوده‌ست جای خون نخستت

به خاک آیی ز خون چون خون بشستت

اگر یک دم دهد در عشق دستت

بسی خوشتر بود از هرچه هستت

جهان جادوستان از چشم مستت

فلک جان بر میان جادو پرستت

ببخشم راز از عشق الستت

مرا آگاه کن زین سر که هستت

چنان بیهوشم از راز الستت

بمانده عاشق و حیران مستت

بت خود بین و بنگر بت پرستت

چرادر دیر دل غافل شدستت

مست است دو چشم از دو چشم مستت

دریاب که از دست شدم در دستت

تو هم به موافقت سری در جنبان

گر زانکه سر عاشق هستی هستت

شب و روز می بنالم ز جفای چشم مستت

چه کنم که در نگیرد به دل ستم پرستت

به خم کمند زلفت همه عالم اندر آمد

به چه سان رهم ز بندت، به کجا روم ز دستت

دل من به خاک جویی و نیابیش از این پس

[...]

بگذاشته‌ام، تا چه کند نرگس مستت؟

با یار پسندیده که پیمان نواستت

رای دو دلی کردن و آهنگ جدایی

گفتی که: ندارم من و می‌بینم و هستت

پیوند تو افزون شو و بسیار بگفتند:

[...]

قسم ای بت به چشم می پرستت

که خواهم آمدن آخر به دستت

مکن هر چیز کان خیزد ز دستت

که بیراهی کند چون خاک، پستت

گر خدنگی نیاید از شستت

خود بگو، چون ننالم از دستت