زمن در خواست او کاین داستان را

بیارا همچو نیسان بوستان را

چنان کرد آن نگار دلستان را؛

که باد نوبهاری بوستان را.

فراوان جست ویس دلستان را

ندید آن نو شکفته بوستان را

گهی آراست ویس دلستان را

گهی ایوان و خرم بوستان را

ز دیده آب دادم بوستان را

ز خون گلنار کردم گلستان را

فروخوان این نگارین داستان را

کزو شادی فزاید دوستان را

گر می نخوری طعنه مزن مستان را

بنیاد مکن تو حیله و دستان را

تو غره بدان مشو که می می‌نخوری

صد لقمه خوری که می غلام است آن را

بیقدرکند رخ تو لالستان را

تشویر دهد لب تو خوزستان را

ان‌کس که تورا قبلهٔ ترکستان دید

از بهر تو کرد قبله‌ ترکستان را

هست شاه از برای مستان را

دل فراخان تنگ دستان را

ملک چون کرد گوش این داستان را

هوس در دل فزود آن دل‌سِتان را

رخنه سازی تو دست‌مستان را

بشکنی پای زیر‌دستان را

اگر موجز کنی این داستان را

نماند هیچ خار آن بوستان را

چنان کردی بمعنی داستان را

که باران بهاری بوستان را

بعدلی کژ مکن داد و ستانرا

که مرد عدل باید دلستان را

نفسی بازپرس مستان را

راحتی بخش می‌پرستان را

می‌ندانم چه کنم چاره من این دستان را

تا به دست آورم آن دلبر پردستان را

او به شمشیر جفا خون دلم می‌ریزد

تا به خون دل من رنگ کند دستان را

من بیچاره تهیدستم از آن می‌ترسم

[...]

شکر لب چون شنید این داستان را

شکیبائی نماند آن دلستان را

داری این جام و این گلستان را

بدر افگن سفال مستان را

برسانش سلام مستان را

بنوازش هزاردستان را

اگر عکس تو افتد ای صنم در پرده مستان را

صراحی لعبت چینی نماید می‌پرستان را