بهار آرد و تیرماه و خزان

برآرد پر از میوه دار رزان

پدر کرد بیداد و پیچد ازان

چو مردی برهنه ز باد خزان

سخن هرچ گوید نیاید جز آن

بگوید بتموز رنگ خزان

به دایه بود رامین هم به خوزان؛

همیدون دایگان بر جانْش لرزان.

دلش در تن چو آتش گشت سوزان

تنش از کینه شد چون بید لرزان

سهی سروش چو بید از باد لرزان

ز نرگس بر سمن یاقوت ریزان

تنش همچون تن من سست و لرزان

دلش همچون دل من زار و سوزان

ز بس سرما تنش چون بید لرزان

ز نرگس بر سمن یاقوت ریزان

بوستان زرد شد ز باد خزان

تا هوا سرد شد ز باد بزان

گشت رنگ رزان چو رنگ زریر

ناگذشته بدست رنگ رزان

میغ زی دست شه نهاده ز کوه

[...]

ایا شده ز تو مدحت گران و زر ارزان

هنر نمائی و سرمایه هنرورزان

دل موافق میر از لقای تو خرم

تن مخالف شاه از نهیب تو لرزان

معادیان تو بی فره اند و بی فرهنگ

[...]

به گیتی نشان آمده ست این از آن

بهار از بهشت و ز دوزخ خزان

به گاه بهاران و گاه خزان

همی گنجها را ببالید از آن

احمد مرسل ز خاک مکه چون هجرت گزید

مدتی آن خطه بود انگشت نومیدی گزان

باز چون باز آمد از اقبال میمون موکبش

تازه شد چون در سحرگاهان گل از باد بزان

بلخ را پیروز شاه احمد همان هجرت نمود

[...]

باغیست چو نوبهار از رنگ خزان

عیشی که به عمرها توان گفت از آن

یاران همه انگشت زنان گرد رزان

من در غم تو نشسته انگشت‌گزان

بر سر او همیشه باد وزان

دور از آن باد کوست باد خزان

بینی‌یی چون تنور خشت‌پز‌ان

دهنی چون لوید رنگرز‌ان

ز آفت بید برگ باد خزان

شاخ پر برگِ بید دست‌گزان

به عزلت کمر بسته باد خزان

نسیم بهاری ز هر سو وزان

مرا تیز است مظهر سرب ریزان

میان جان دشمن نار سوزان

هست دَم‌ سردتر ز باد خزان

زان چو یادش کنم بلرزم از آن