شاه حبش است زلفت ای بدر منیر

از عنبر تاج دارد از لاله سریر

تو شسته همی کنی گل سرخ بقیر

من شسته همی کنم بخوناب زریر

گل لعلشان شد به رنگ زریر

کُه سیمشان شد چو تار حریر

پراگند بر ارغوان بر، زریر

سرشکش چو خون گشت دم زمهریر

ز دیبا و دینار و خز و حریر

زر و گوهر و مشک و تاج و سریر

نبود چون بصیر مرد ضریر

نیست حاجت مرا بدین تقریر

چون سعادت بدو سپرد سریر

آهنش نقره شد پلاس حریر

سراپرده هفت سلطان سریر

برآموده گوهر به چینی حریر

تا گریزی از وشق هم از حریر

زو پناه آری به سوی زمهریر

داشت او هم بیان و هم تقریر

فضل و علم و عبارت و تحریر

زدیبای رومی و چینی حریر

بخرگاه آراسته کت سریر

قلم اینک چو نی به لحن صریر

قصه عشق می کند تقریر

زبان شوریده کلک شعله تحریر

چنین کرد از زبان شعله تقریر

ز مصری طبرزد، ز چینی حریر

ز فیروزه تاج، از زبرجد سریر!

بگفت: ای خداوند تاج و سریر

برون آمدم چون ز مجلس پریر

گدایش نمد داد و شاهش حریر

نشاند آنش بر پوست، این بر سریر

دگر ره نشاندیش چون بر سریر؟!

بدست خود آتش زدی بر حریر!

شد سلیمان محو و حیران بر سریر

گونه هایش شد ز خجلت چون ضریر

برای تقویت کار آن پلید شریر

نمود زاده خطاب این چنین تقریر

خروشان بزد دست بر سر ضریر

بگفتا که ای شاه گردون سریر

تا بغلطند بر فراز سریر

تا بسایند استخوان بحریر