چو دانست کز مرگ نتوان گریخت

بسی آب خونین ز دیده بریخت

چو بشنید خسرو که فرعان گریخت

به گوینده بر خشم فرعان بریخت

یکی گفت خراد برزین گریخت

همی ز آمدن خون ز مژگان بریخت

اگر تو ز پیران بخواهی گریخت

بباید بسر بر مرا خاک ریخت

عشق آمد و گردِ فتنه بر جانم بیخت

عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت

زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت

به زیر لگد پاک مغزش بریخت

چهارم دوان سوی بیشه گریخت

فکند این سلیح آن دگر رخت ریخت

دلاور ز بددل همی به گریخت

چو شاه حبش سوی خاور گریخت

همه رخت و دینار و گوهر بریخت

چو دست عشق آتش بر دلم ریخت

نشاط از من به صد فرسنگ بگریخت

گلت باد برد و نهالت بریخت

تهمتن بمرد وزواره گریخت

به شهر اندرون لشکر ترک ریخت

بر مه تو گفتی درون گرگ ریخت

به شهر اندر آن لشکر ترک ریخت

سر رشته جان ز تن‌ها گریخت

چو درماند ناکام، ترکش بریخت

برفت و به کوه بسیلا گریخت

که ده باره از بیشه ی چین گریخت

سپاهش همه ترگ و جوشن بریخت

که کنعان به راه بیابان گریخت

گریزی کجا تیر و ترکش بریخت

بکُشتیم بهری و بهری گریخت

بدان سان که از تنش جوشن بریخت

سپاه فریدون از آن سان گریخت

که از بیم در راه ترکش بریخت

آن موی که سوز عاشقان می‌انگیخت

کز یک شکنش هزار دلداده گریخت

آخر اثر زمانه رنگی آمیخت

تا در کفش از موی سیه پاک بریخت

آتش کسری از تفش بگریخت

جان خود زیر پای اسبش ریخت

مهترش گفت چون ز خود بگریخت

وحی در جام جانم آنچه بریخت