ای کاش من آن دو زلف عنبر برمی

تا بر رخ او زمان زمان بگذرمی

ای کاش من آن دو لعل چون شکرمی

تا از دهن نوش تو می بر خورمی

پس آنگه چیره گشتی هر دو گرمی

برفتی سردی و تری و نرمی

ای غم سختی تو ای دل از غم نرمی

ای دم سردی تو ای دل از دم گرمی

ای عشق خمش باش که بس بی شرمی

ای هجر برو که سخت بی آزرمی

بیدل نیمی گر به رخت بنگرمی

گمره نیمی گر به درت بگذرمی

غمخوار توام کاش تو را درخورمی

گر درخورمی تو را چرا غم خورمی

من کرده درشتی و تو نرمی

از من همه سردی از تو گرمی

مومی افسرده را در این گرمی

نرم گردان ز بهر دل‌نرمی

چه گویم که چون بود ازین خرمی

بود شرح از این بیش نامحرمی

گر با من دُردخواره داری سرِ می

قارون شوی امشب چو من از گوهر می

دل یک تنه و لشکر غم بیعدد است

لابد مددی بیابد از ساغر می

ساقیا هین بیار ساغر می

تا تنم جان شود چو پیکر می

ماه رویا، چو مهر روشن کن

چشمم از گوهر منوّر می

مشک زلفا، چو ناف آهو کن

[...]

ای کمتر مهمانیت آب گرمی

کز لذت آن مست شود بی‌شرمی

ای خالق گردون به خودم مهمان کن

گردون به کجا برد به آب گرمی

چون به خوی خود خوشی و خرمی

پس چه از درخورد خویت می‌رمی

گر کنم باز اینچنین جرمی

نبود جز فراق تو غرمی

همه گشتند سرد از آن گرمی

رویشان سخت شد ز بی‌شرمی

خوشت آید درون آن گرمی

بپذیرد تنت از آن نرمی

نار سوزاند و کند گرمی

زاب آید تری و هم نرمی

تا نیاید زمن چنان جرمی

کی رسد در پیش چنان غرمی

چیست شیخی؟ بغیر ازین گرمی

قد و ریشی دراز و بیشرمی

ساقیا موسم عیدست بده ساغر می

بر فشان صبحدم از بهر قدح گوهر می

روزه کر دست دماغ من سود از ده خشگ

که کند چاره اینواقعه طبع ترمی

شام اندوه سرآید بدمد صبح امید

[...]

قسم به صفوت جام و صفای جوهر می

که نیست در سر ما جز هوای ساغر می

بیا که خشکی و تری طفیل هستی ماست

در آب خشک قدح ریز آتش تر می

ببین بلندی بخت و سعادت طالع

[...]

آب گردید آهن از گرمی

سنگ شد همچو موم از نرمی