نه روز باده خوردن سیم و زر ماند

نه روز صید کردن جانور ماند

عمر رنجور دیرتر ماند

رنجه دارنده زود درماند

یاقوتی جولاهه بمرد و دو پسر ماند

یک مامجه برماند و دگر مامجه برماند

با . . . ن چو مغاک پدران مامجه پذرفت

تا مامجه بر ریش چو غرواش پدر ماند

زان پیرک جولاهه بت خاره بدباب

[...]

کیانی تاج را بی‌تاجور ماند

جهان را بر جهان‌جوی دگر ماند

ز بی‌هوشی زمانی بی‌خبر ماند

به هوش آمد به کار خویش درماند

سپه بگریخت آن شهزاده درماند

ز چندان خلق سرهنگ و پسر ماند

زنی برتختهٔ آنجا مگر ماند

بزاد القصّه وز وی یک پسر ماند

چو گل بر بام همچون خار درماند

دلش چون حلقهٔ زیروز برماند

تو آگاهی و صورت بیخبر ماند

درون پرده حیران در نظر ماند

ز حیرانی ز مانی بی خبر ماند

دلش در خون و خونش در جگر ماند

آخر از کار خویش مضطر ماند

وز فروماندگی به جان درماند

ز شمع وصل او جبریل درماند

و زو پروانه وش بی بال و پر ماند

ز حرف بر لب شیرین او اثرماند

که دیده نقش پی مور بر شکر ماند

نثار سوختگان ساز خرده جان را

که چون به سوخته پیوسته شد شرر ماند

ز نوبهار چه گل چیند آن نوپرداز

[...]

نه هرکه مرد ازو در جهان اثر ماند

ز صد چراغ یکی زنده تا سحر ماند

ز بس که خون شهیدان ز خاک می‌جوشد

نشان پای در آن کو به چشم تر ماند

بَدم به گل که چو دل‌های بی‌غمان شاد است

[...]

زمین ز بار غم ما همین نه در ماند

اگر به کوه برآییم از کمر ماند

ز سیر خمکدهٔ عشق سرخوش آمده ایم

کدام باده به خونابهٔ جگر ماند؟

فغان روزم از آن دردناک تر ز شب است

[...]

ز اختران جگرم چند پر شرر ماند

خدا کند که نه خاور نه باختر ماند

ز شام گاه قیامت کسی نیندیشد

که در فراق تو یک شام تا سحر ماند

ز سر پرده غیب آن کسی خبردار است

[...]