به بالا شود چون یکی سرو برز

به گردن برآرد ز پولاد گُرز

به پیش جهانجوی بردند گرز

فروزان به کردار خورشید برز

دگر آفرین بر فریدون برز

خداوند تاج و خداوند گرز

پس و پیش هر سو همی کوفت گرز

دو تا کرد بسیار بالای برز

برش چون بر پیل و بالاش برز

ندیدم کسی را چنان دست و گرز

سیاوش بران آلت و فر و برز

بدان ایزدی شاخ و آن تیغ و گرز

زمانی به خنجر زمانی به گرز

همی ریخت آهن ز بالای برز

چو بر گردن آرند رخشنده گرز

همی تابد از گرزشان فر و برز

ز دستش بیفتاد زرینه گُرز

تو گفتی برفتش همی فر و برز

چو داراب را دید با فر و برز

به گردن برآورده پولاد گرز

یکی تاج بد کاندران شهر و مرز

کسی گوهرش را ندانست ارز

نه اسپ و نه جوشن نه تیغ و نه گرز

ازان هر یکی چون یکی سرو برز

بیفگند زیشان فراوان به گرز

که با زور و دل بود و با فر و برز

سخنهای من چون شنودی بورز

مگر بازدانی ز ناارز ارز

بیارای دل را به دانش که ارز

به دانش بود تا توانی بورز

اگر نیستت چیز لختی بورز

که بی‌چیز کس را ندارند ارز

تو گفتیم باشی خداوند مرز

که این مرز را از تو دیدیم ارز

چو تو تیر گیری و شمشیر و گرز

ازان خسروی فر و بالای برز

مریزید هم خون گاوان ورز

که ننگست در گاو کشتن به مرز

بشد رای و اندیشهٔ کشت و ورز

به هر کشوری راست بیکار مرز