سر رشتهٔ خویش گم کردن است

به جیب اندرون مار پروردن است

بلی کار تو بنده پروردن است

مرا کار با بندگی کردن است

جهان در بد و نیک پروردن است

بسی نیک و بد‌هاش در گردن است

فرض حق اول بجای آوردن است

والدین از خویش راضی کردن است

خوردن برایِ زیستن و ذکر کردن است

تو معتقد که زیستن از بهرِ خوردن است

سروری سر خاک راهش کردن است

آبرو رو در رهش آوردن است

آن کفایت نی سعایت کردن است

هیمه دوزخ به هم آوردن است

میل لذت‌های عقلی کردن است

رو به دار‌الملک‌ِ عقل آوردن است

زانچه گفتی وقت عذر آوردن است

ورد خود استغفرالله کردن است

شرط طلب ترک دویی کردن است

روی ارادت به یک آوردن است

مرهم تیغ تغافل خون خود را خوردن است

بخیه این زخم، دندان بر جگر افشردن است

باده انگور کافی نیست مخمور مرا

چاره من باغ را بر یکدگر افشردن است

از سبکباری گرانجانان دنیا غافلند

[...]

در بیابانی که خارش تشنه خون خوردن است

پای در دامن کشیدن گل به دامن کردن است

رزق ما چون شبنم از رنگین عذاران چمن

با کمال قرب، دندان بر جگر افشردن است

چون صدف دامن گره کردن به دامان گهر

[...]

از یکی زهر اجتناب آوردن است

باز قصد زهر دیگر کردن است

جنگ‌ با حق‌ ناقه‌ را پی‌ کردن است‌

جان صالح‌ زین‌ عمل‌ آزردن است‌

صورت‌ آن جامه‌ کوته‌ کردن است‌

معنی‌ آن ز آرزوها مردن است‌

راست خواهی، گویم از خود مردن است

جان به جانان بردن و بسپردن است

خواندن آن، هر دم از خود مردن است

سوی او برگشتن و جان بردن است

کی به فکر خستگی یا مردن است؟

فکر آن بر شعله جان بسپردن است

آن صلاتت در حضورش مردن است

وآن زکاتت مال و جان افشردن است

چارة ما هر دم از خود مردن است

پی به لعل روح بخشش بردن است