ای رفته من از رفتن تو باغم ودردم

مردم زتو وزین قبل از شادی فردم

تا وصل ترا هجر تو ای ماه فرو خورد

دردی نشناسم که به صد باره نخوردم

از چهره تو بتکده بوده ست مرا چشم

[...]

شدی رحمش به دل از روی زردم

ببخشودی برین تیمار و دردم

بدو گفت آنچه فرمودی بکردم

اگر چه من ز فرمانت به دردم

اگرچه سال و مه از تو به دردم

چنین با اشک سرخ و روی زردم

ز چه بیچاره ام وز چه به دردم

که ناز و شرم خود را در نوردم

گناهی را که من هرگز نکردم

به دل در زو گمانی هم نبردم

مرا تا جان بود زو بر نگردم

که جان خویش در کار تو کردم

زبان خویش را بد گوی کردم

پشیمانی کنون بسیار خوردم

گر از امّید تو نومید گردم

بساط زندگانی در نوردم

من آنگه کشتی اندر موج بردم

که دل بر هر بدی خرسند کردم

ز مستی کردم این کاری که کردم

چرا می خوردم و ژوپین نخوردم

به عشق اندر وفاداری نکردم

چو روز هجر او دیدم نمردم

به جان تو کز آن ره برنگردم

وگر چونانکه برگردم نه مَردم

چه سود ار در ببستم مهر کردم

که چون تو سست رایی را سپردم

بکردم آنچه پیش و پس نکردم

شکوه خویش و آب تو ببردم

گر از دیدار تو نومید گردم

به جان اندر بماند تیر دردم

هزاران در به بند و مهر کردم

پس آنگه بند و مهر او را سپردم

دریغا رنج بسیارا که بردم

که خود روزی ز رنجم برنخوردم

چه نیکویی کند مردم به مردم

که من در دوستی با او نکردم

تب گرمم ببین و باد سردم

به نامه یاد کن همواره دردم