وزآن هفت ساله غم و درد او

ز گستردن و خواب وز خورد او

چو دارا بدید آن ز دل درد او

روان اشک خونین رخ زرد او

من اکنون روم سوی آورد او

هم از خونش بنشانم این گرد او

اگر کوه بودی هم‌آورد او

نماندی به روی زمین گرد او

چو آگه شد از نامه و مرد او

بدانست سرتاسر آن درد او

زلفی که همه سال دل و جان برد او

هرگز بوفا سوی کسی ننگرد او

گویند که سرخ است و سیه بایستی

چون سرخ نباشد که همه خون خورد او

ندیده ز تعجبیل ناورد او

کس از گرد بر گرد او گرد او

شد آگه که در گشت ناورد او

نباشد چو او مرد و هم مرد او

خجسته‌گلی خونِ من خورد او

بجز من نه کس در جهان مردِ او

چون ز نامردی نیم من مرد او

جامه نیلی کرده‌ام از درد او

چون نیامد هیچ خلقی مرد او

جمله می‌مردند و دل پر درد او

عاقبت چون شیخ آمد مرد او

دل بسوخت آن ماه را از درد او

با دلی پر خون سر از پس کرد او

گفت آنک از تو قفایی خورد او

شیخ در خاک اوفتاد از درد او

سرخ گشت از اشک روی زرد او

که هر طفلی که درخُردی بمُرد او

ره این چار چیز آسان سپُرد او

به خاک پای او سوگند خورد او

که لا اقسم بهذا یاد کرد او

گهی شکّر ز مغز پسته خورد او

گهی لعلش بمرجان خسته کرد او

چو مستسقی منی صد آب خورد او

ازان پس رخش را سیراب کرد او

بگفت این و بسوی خانه برد او

بزرگی کرد و قفلش کرد خرد او

چو پیل و چون سپه را جمله کرد او

چو کوهی سوی کوهی حمله برد او