هوا درد است و مِیْ درمان درد است

غمان گَرد است و مِیْ باران گَرد است

سنگ در زیر سم او گرداست

رخش خیز است و دلدل آورد است

به باغ وصل تو خاری رقیبِ صد ورد است

به یاد روی تو دردی طبیبِ صد درد است

هزار جان مقدس فدای روی تو باد

که زیر دامن زلف تو سایه‌پرورد است

به روزگار هوای تو کم شود؟ نی نی

[...]

بسا رعنا زنا که‌او شیر‌مرد است

بسا دیبا که شیرش در نورد است

سایه که نقیصه‌ساز مرد است

در طنزگری گران‌نورد است

غم بیشتر از قیاسِ خورد است

گردابه فزون ز قدِ مرد است

آن می که چنان که حال مرد است

ظاهر کند آنچه در نورد است

بسیار غرض که در نورد است

پوشیدن او صلاح مرد است

هر شیفتگی کز آن نورد است

زنجیر‌بُر صداع مرد است

او گرچه نشانه‌گاه درد است

آخر نه چو من زن است، مرد است

بلبل ز هوای گل به گَرد است

مجنون ز فراق تو به درد است

گردنده فلک شتاب گرد است

هردم ورقیش در نورد است

ولی منصور اگرچه جام خورد است

میان عاشقان او نام برداست

بیک سجده که اینجاگه نکرداست

نظر کن تا که چندین زخم خورداست

اشکم نه غم زمانه خونین کرده است

رویم نه ز درد بینوائی زرد است

شد روز شباب و یار دیرینه ز دست

ای دوست غم این غم است و درد این درد است

ابلهیشان ز غایت خرد است

نی چنان ابلهی که خوار و رداست

ابله است و عظیم بیخرد است

از در رهروان عشق رد است

پویان حریص، روی زرد است

خرسندی دل صلاح مرد است

عناصر جمله از وی گرم و سرد است

سپید و سرخ و سبز و آل و زرد است

مرد عشق تو به غم همدرد است

دردمند تو بلا پرورد است

هر که از درد و رنگی دارد

اشک او سرخ و رخ او زرد است

بیخیر میفتد آتش خواب است

[...]