تو خود بگشای در اینجا که در خود

درون شو تا ببینی رهبر خود

همه اینجاتوئی و رهبر خود

یقین اندر عیان خیر و شر خود

بدست خود زدی خود بر سر خود

که خود بودی در اینجا رهبر خود

نظر کن تا چه میبینی تو در خود

که ماندستی چنین و بی برِ خود

نهد تاج اناالحق جوهر خود

اگرچه کس نبیند، همسر خود

بیابی گنج ذاتت در بر خود

نهی بر سر جهان گه افسر خود

برو ای خاک اندر جوهر خود

حقیقت بازبین از خود تو در خود

یار مرا می‌نهلد تا که بخارم سر خود

هیکل یارم که مرا می‌فشرد در بر خود

گاه چو قطار شتر می‌کشدم از پی خود

گاه مرا پیش کند شاه چو سرلشکر خود

گه چو نگینم بمزد تا که به من مهر نهد

[...]

از آنگهی که گشادم به رویت این نظر خود

چه خون که خوردم ازین چشم پر در و گهر خود

به باغ رفتم و قوتی ز بوی گل بگرفتم

ز بس که سوختم از تاب سوزش جگر خود

کجات بینم و بر بام تو چگونه برآیم؟

[...]

چو گل پیش خودش میدید در خود

به صد افسوس میخندید بر خود

نکندی کوه بهر دلبر خود

که کندی خانه خود بر سر خود

کاکل ز چه بگذاشته ای تا کمر خود؟

مگذار بلاهای چنین را بسر خود

رفتار ترا، گر ملک از عرش ببیند

آید بزمین فرش کند بال و پر خود

چشم تو نهان یک نظر از لطف بینداخت

[...]

که سلطان داشت در پایت سر خود

تو سودی پا بفرق سرور خود