اندر آمد مرد با زن چرب چرب

گنده پیر از خانه بیرون شد به ترب

پیامی به دادی به آیین و چرب

بدان تا نباشد به بیداد حرب

ربیع ابن عدنان بلهو و طرب

همی گفت او، کی سوار عرب

بزرگان و گردن کشان عرب

که بودند با مال و جاه و طرب

شد آگاه ورقه پناه عرب

که بربود سهمش ز دلها طرب

همچون قمر سلطان شب عصیان درو عصیان رب

علمش رهایش را سبب بنده‌ش عجم همچون عرب

منم پادشاه عراق و عرب

که چشمم بود جنگ شیران طرب

ای دوست به امّید خیالت هر شب

این دیده‌ی گرینده نخسبد ز طرب

در خواب همت نبیند ای نوشین‌لب

بی‌روزی‌تر ز من که باشد یا رب

چو خورشید سر بر زد از چاه غرب

یلان آختند دست از کار حرب

حبشه تاخته سوی یثرب

فیل با ابرهه ز مرغ هرب

چون نهفت آفتاب دین را غرب

کرد ماه خلافت آخُر چرب

در نهاوند چون قوی شد حرب

کفر و اسلام در شده در ضرب

بدعت از قهرِ تیغ آن به هَرَب

صفوت از جام لطف این به طرب

پای در پایم از خجالت رب

دست بر دست چون زنم به طرب

خوانده از قدر صایبان عرب

ذات او را مدبّر الاقرب

نه طلب زین ستوده دان نه هرب

که چنین آمد از حکیم عرب

نیک گفت این سخن حکیم عرب

نبود خویش اهل ناز و طرب

جانور نبود بجز طعمه طلب

جانور را زوست شادی و طرب

رب پرستی از میان برخاستی

گر نبودی در میان مقلوب رب

چو گردون با دلم تا کی کنی حَرب‌؟

به بَستوی تُهی می‌کن سرم چرب

با هیچ دو دل مشو سوی حرب

تا سکه درست خیزد از ضرب