ای خردمند نگه کن که جهان برگذر است

چشم بیناست همانا اگرت گوش کر است

نه همی بینی کاین چرخِ کبود از برِ ما

بسی از مرغ، سبکپَرتر و پرّنده‌تر است؟

چون نبینی که یکی زاغ و یکی باز سپید

[...]

تو می ده مگو کاین چسان و آن چراست

مبر مهر بر بیش و کم کژ و راست

بگفت ار دو بال و پر ماده راست

بدوزم پس آن کم خوش آید مراست

گر این کار گردد به دست تو راست

در ایران جهان پهلوانی تراست

گه رزم پیروزی از اختر است

نه از گنج بسیار وز لشکر است

به پاداش کژّی و از راه راست

بدین کشور امروز فرمان تراست

کنی هر چه خواهی و کس راه راست

جز از تو نداند که چونان چراست

ندانست کس بازشان راه راست

کشان رای چندان به آهن چراست

دمان شد سنان بر همه کرد راست

خروشید کاین گرد و تازش چراست

خروشید کاکنون مرا و تراست

به نزدیک او تاخت از قلب راست

بدو داد و کارش همه کرد راست

بدو گفت کاین رزم دیگر تراست

از آغاز کن کار فغفور راست

پس آنگه ز ما هرچه خواهی تراست

نریمان بپرسید کاین دز کراست

فرستوه گفت ای رذ راه راست

نشایستی اکنون که شاهی تراست

شدی شهری از بنده با خاک راست

سپاهی را پس و پیش و چپ و راست

به گردان و هنرجویان بیاراست

ندانم راست تر زین دل که ماراست

بر آید کام دل چون دل بود راست

شهریارا خرمی کن کاول شهریور است

با دلارامی که با هر شادئی اندر خور است

جان و دل را مونس است و با گل و با نرگس است

نوبهار مجلس است و آفتاب لشگر است

این جهان همچون صدف گشت و تو او را گوهری

[...]

این جهان را سایه تو باد بر سر جاودان

زانکه چندانی که هستی این جهان جان پرور است

گرد سم اسب تو در چشم شاهان توتیا است

نعل سم اسب تو بر فرق میران افسر است

گر کسی صد سال یزدان را پرستد روز و شب

[...]

در این قصیده که گفتم من اقتفا کردم

باوستاد لبیبی که سیدالشعراست

بر آن طریق بنا کردم این قصیده که گفت:

«سخن که نظم کنند آن درست باید و راست »

پیش من یکره شعر تو یکی دوست بخواند

زانزمان باز هنوز این دل من پر هسر است