ندانم که در دل چه دارد ز بد

تو زو خویشتن دور داری سزد

پشیمانم از هرچ کردم ز بد

کنون گر ببخشد ز یزدان سزد

بدو گفت خسرو ز کردار بد

چه داری بیاد ای بد بی‌خرد

چنین گفت با شاه کز کار بد

نیاسایم و نیست با من خرد

نبودی نه اندیشه کردی ز بد

چنان کز ره نامداران سزد

به تیمار کی باز گردد ز بد

چنین گفته از دانشی کی سزد

چهل خوان زرین پایه بسد

چنان کز در شهر یاران سزد

اگر بازجویی درو بیت بد

همانا که کم باشد از پانصد

شتر بود پیش اندرون پانصد

همه کرده آن بزم را نامزد

به مثقال ازان هریکی پانصد

کز آتش شدی سرخ همچون بسد

بسی نیز بگذشت بر هفتصد

همی‌گیر زین گونه از نیک و بد

بد آن تا ز فرزند من کار بَد

نیاید کزان بر سرش بد رسد

همان دُر خوشاب بگزیده صد

درو مرد دانا ندید ایچ بد

جهان را سپردم به نیک و به بد

نه آن را که روزی به من بد رسد

که یارد سخن گفتن از تو به بد

بدی کردن از روی تو کی سزد

گر ایدون که بر من نسازید بد

کنید آنک از داد و گردی سزد

اگر مرز و راهست اگر نیک و بد

به گرز و به شمشیر باید ستد

بپرورد تا بر تنش بد رسد

از این بهر ماهوی نفرین سزد

ز خسرو زیان باز باید ستد

اگر صد زیانست اگر پانصد

رهانی سر کهتر آنرا ز بد

چنان کز ره پادشاهان سزد