خر اگر در عراق دزدیدند

پس ترا چون به یزد و ری دیدند

چو خود را بهتر از آدم بدیدند

از آن پس روی بهبودی ندیدند

بدنیا ملک عقبی زان خردیدند

که این صد ساله سختی سود دیدند

درین ره پاکبازان راه دیدند

حقیقت خویشتن بردار دیدند

کجا اینجا نه هستی و ندیدند

چرا کاندر نمودت ناپدیدند

بسی جانها برفت و کس ندیدند

که اینجا گه بکلّی ناپدیدند

تن و جان هردو روی دوست دیدند

تن و جان روی جانان بازدیدند

حقیقت جملگی در دید دیدند

ولی این سر بکلّی مرندیدند

چو هر سه در یکی اسرار دیدند

در اینجا راز اعیان باز دیدند

بجز روی تو هر جائی ندیدند

همه در پیش رویت ناپدیدند

ناگهانش ز من بدزدیدند

از جماعت بپرس: اگر دیدند؟

سرهای درختان گل رعنا چیدند

آن یعقوبان یوسف خود را دیدند

ایام زمستان چو سیه پوشیدند

آخر ز پس نوحه‌گری خندیدند

مستان غمت بار دگر شوریدند

دیوانه دلانت سر مه را دیدند

آمد سر مه سلسله را جنبانید

بر آهن سرد عقل را بندیدند

هر طرف چون بسی بگردیدند

بر لب بحر کشتی‌یی دیدند

شمس تبریز را نمی‌دیدند

در طلب گرچه بس بگردیدند

چونکه در مرگ زندگی دیدند

دائما گرد مرگ گردیدند

آنانکه علم به عالم تجریدند

علامهٔ دانشند و عین دیدند

ناکشته، تر و خشک جهان را کشتند

نادیده بد و نیک جهان را دیدند

چون رفیق قدیم را دیدند

چون گل نوشکفته خندیدند