چو از شیر آمد سوی خوردنی

شد از نان و از گوشت افزودنی

ز پوشیدنی و ز گستردنی

ز افگندنی و پراگندنی

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

ز افگندنی و پراگندنی

هیونان بسیار و افگندنی

ز پوشیدنی هم ز گستردنی

خلق را کیل بیش و کم شدنی

رفته و آمده‌ست و آمدنی

کبر او چون بلای آمدنی

باز کاسش چو کاسهٔ زدنی

صدرا چو تو چشم آسمان بیند نی

خورشید به پایهٔ تو بنشنید نی

آنجا که تو دامن کرم افشانی

از خاک به جز ستاره کس چیند نی

از چه بندی دل بدنیای دنی

چون نه جاوید در وی بودنی

بگفتش که این زخم‌ها مردنی

نباشد بگفتا شنو ای دنی

زپیچیدنی و ز پوشیدنی

زافکندنی و زگستردنی

بیابانی در او جز دام و دد نی

به جز روباه و گرگ از نیک و بد نی

قرب او از مقام «ثم دنی»

قاب قوسین گشت «او ادنی»

تا چند، به تربیت بدنی

قانع به خزف ز در عدنی؟

پیش تو از ابلهی و کودنی

نیست پیدا زان سری و گردنی

تا چند به تربیت بدنی

قانع به خزف ز در عدنی

عذر خواهی زومکن در خوردنی

تا نپندارند طبعت را دنی

زآنکه‌ مایه‌ فهم‌ خود را ای دنی‌

خرج دنیا کرده ای و کودنی‌

کرد مهمان چند کس را یک دنی

بهرشان ناورد هیچ از خوردنی

بدتر از غفلت غلی بر گردنی

نیست تا باشد نشان کودنی

ور کند تکمیل اوصاف دنی

همچو آن حیوان شود در کودنی