مار و غنده کربشه با کژدمان

خورد ایشان گوشت روی مردمان

فرستاده آمد چو باد دمان

بر زال روشن دل و شادمان

وزانجا بر خسرو آمد دمان

رخی ارغوان و دلی شادمان

سپاه سکندر پس اندر دمان

یکی پرغم و دیگری شادمان

دگر گفت موبد بدان مردمان

که جاوید دارید دل شادمان

بخواهد شدن بخت زین دودمان

نماند درین تخمه کس شادمان

هجیر آمد از پیش خسرو دمان

گرازان و خندان و دل شادمان

سپهدار گودرز با دودمان

ز بهر دل من چو آتش دمان

که دشمن نسازی به ما شادمان

نیاری شکست اندر این دودمان

از آن پس فرامرز با مردمان

بگفت آن دل و دیده دودمان

زند شاخ بر ناف فیل دمان

برآردش از جا چو کوه دمان

به دیدار ایشان شد او شادمان

چنین گفت کای نیکدل مردمان

به شهر بسیلا در آمد دمان

به خسرو خبر داد از آن مردمان

چهارم تبیره، سپیده دمان

بغرّید و شد نای رویین دمان

چو آگاه شد کوش، شد شادمان

که در اندلس یافت آن مردمان

وزآن روی قارن برآمد دمان

سوی خیمه ی سلم شد شادمان

شود کشور آباد و من شادمان

برآساید از غم دل مردمان

چنین گفت کاین بی‌خرد خادمان

کِه از مِه ندانند این مردمان

بدارید بر جای بر، دودمان

بباشید روشن‌دل و شادمان

دوان آهو و بهمن از پس دمان

دل از رنگ و خوبی شده شادمان