توی خلعت ایزدی بخت را

کلاه و کمر بستن و تخت را

بپرسید تا شاید او تخت را

بزرگی و پیروزی و بخت را

نخواهند جز تو کسی تخت را

کله را و زیبایی بخت را

ز خردی نشایست گو بخت را

نه تاج و کمر بستن و تخت را

که زیبا بود بخشش و بخت را

کلاه و کمر بستن وتخت را

نشاید مگر دانش و تخت را

وگر در هنر بخشش و بخت را

ندیده سرنیزه‌ات بخت را

دلت آرزو کرد مر تخت را

نه زیبا بود جز تو مر تخت را

کلاه و کمر بستن و بخت را

ز دارنده نتوان ستد بخت را

نشاید خرید افسر و تخت را

کسی کاو به مینو کشد رخت را

به زندان شمارد چنین تخت را

این زمان این احمق یک لخت را

آن نماید که زمان بدبخت را

لیک چون رنجی دهد بدبخت را

او گریزاند به کفران رخت را

ای باد بر سلام ز ما آن درخت را

برگی بیار بلبل شوریده بخت را

عاشق کسی بود که چو محمود پاکباز

خاک ره ایاز کند تاج و تخت را

روزی ز گریه‌ام دل تو نرمتر شود

[...]

ز نامش شرف دولت و بخت را

ز پا بوس او آبرو تخت را

ز نامش شرف دولت بخت را

ز پا بوس او آبرو تخت را

آن سر بی صاحب بدبخت را

یا سر چون سنگ خارا سخت را

گشودند دروازه سخت را

چو برگشته دیدند خود بخت را