توئی ز محنت ایام کهف ملجاء او

از آن دعای تو او را چو ورود یاسین است

به نامرادی از خدمت تو محرومم

ولی چه چاره کنم چون مراد چرخ این است

همیشه تا که خط و زلف دلفروز ترا

ز برگ لاله و گل بستر است و بالین است

به تخت و بخت ترا باد بستر و بالین

که ملک را به جهان عین مدعا این است

چو از چرخ بنمود خورشید بشست

بارژنگیان گشت گیتی چو رشت

کمر را بیاری ارژنگ بست

چو درباره زین گه کین گذشت

برآورد دست و برآورد خشت

سوار از بر زین روان در گرفت

دو رو داشت آئینه دیو سار

به یک روی کج و به یک روی راست

که سوز دل مهربان مادر است

ز نادیدن روی و تزک و سرت

که در لار دارند هر دو نشست

که هستند آن هر دو فیروزبخت

خروشیدن چوب و شمشیر خواست

زمین خاکدان گشته در زیر کاشت

نخستین کمان از سواران درشت

یکی تیره باران بکردند چست

آسمان است آن یا عالم پر تصویرست

نوبهارست آن یا جنت پر نخجیرست

قطب مُلک است آن یا دایرهٔ گردون است

رکن دین است آن یا معجزهٔ تقدیرست

نقطهٔ قطب زمین را صفتش پرگارست

[...]

کوه از صف ترکان ملک ‌گردد پست

ز ایشان به هنر یکی و از خصمان شصت

در مجلس و میدان شه حورپرست

دارند نهاده جام و جان برکفِ دست

چو دست نویسنده نامه نوشت

به دستور فرمود تا برنشست

که شاها ز دوزخ یکی دیو رست

بیامد همه سروران را بکشت

به یکباره صد مرد نتوان شکست

فرو باید آمد بر این پهن دشت

سر سال شد کودکی را درست

چو دیدمش، گشتم بر او بر درشت

اگر گردد آن شاه بر من درشت

که من دیده ام آتبین را درست

جهانجوی هشتاد کشتی بخواست

گزیده سپاهی بدو در نشاخت