بخفت و بیاسود از رنج تن

هم از رخش غم بد هم از خویشتن

بجست از کمند گو پیلتن

دهن خشک وز رنج پر آب تن

به یک دم زدن رستی از جان و تن

همی بس بزرگ آیدت خویشتن

چو رستم بجنبید بر خویشتن

بدو گفت اکوان که ای پیلتن

چو اسفندیار آن گو تهمتن

خداوند اورنگ با سهم و تن

به آوردگه بر عنان تافتن

برافگندن اسپ و هم تاختن

بنایافت رنجه مکن خویشتن

که تیمارجان باشد و رنج تن

بپرسید دیگر که در زیستن

چه سازی که کمتر بود رنج تن

بزد بر سرش گرز را پیلتن

که جانش برون شد بزاری ز تن

برون رفت رویین رویینه‌تن

ابا ده هزار از یلان ختن

روانت مرنجان و مگذار تن

ز خون ریختن بازکش خویشتن

ندانی کز این خیره خون ریختن

گرفتار کردی به فرجام تن

به مکر اندر آمد بت سیم تن

به چاره رهاند از بلا خویشتن

بسان غلامان تن خویشتن

بیاراست آن لعبت سیم تن

ولیکن به جلدی تن خویشتن

نگه داشت آن لعبت سیم تن

کنی مر مرا بندهٔ خویشتن

سپارم ترا من دل و جان و تن

جهودان ز تیمار آن هر دو تن

به آب مژه شسته بودند تن

به جان بین گرامی تن خویشتن

چو جامه که باشد گرامی به تن

مشو غرّه زین مردی و زورِ تن

به من برببخشای و بر خویشتن

چنانست پروردن از ناز تن

که دیوار زندان قوی داشتن