گاه بر سر نهد ز گوهر تاج

گه به دانگی ورا کند محتاج

گر ایشان داشتندی تخت با تاج

تو تاج و تخت می‌بخشی به محتاج

و گر من با توام چون سایه با تاج

بدین اندرز رایت نیست محتاج

ز گیسو گَه کمر می‌کرد و گَه تاج

بدان تاج و کمر شه گشته محتاج

و گر باشی به تخت و تاج محتاج

زمین را تخت کن‌، خورشید را تاج

پیرایهٔ تخت و مفخر تاج

کاقبال به روی اوست محتاج

قصهٔ شیر و برگرفتن تاج

به چنین شرط نیست او محتاج

گوهرت عِقدِ مملکت را تاج

همه عالم به درگهت محتاج

بجودش انبیا گشتند محتاج

ز گفتش اولیا بر سر نهند تاج

چه داند که بحضرت هست محتاج

نهد از بندگی بر فرق او تاج

همه باشند بهر تاج محتاج

یکی را زانهمه روزی شود تاج

به فرق بنده مسکین محتاج

نهاد از عز و جاه خسروی تاج

جبریل ز سروری به سر تاج

پیش تو به هدهدیست محتاج

که‌ای رایت خرد را درةالتاج

به عقلت رأی دور اندیش محتاج

اگر باشی به تخت و تاج محتاج

زمین را تخت کن، خورشید را تاج

یا‌رب به نبی خدیو ملک و معراج

یا‌رب بعلی که ز انما دارد تاج

چون تا بکنون نکرده بازمکن

بر خلق ز هیچ ره صفی را محتاج

می کنید آیا تعقل در نتاج ؟

یعنی از شه مختفی سازند تاج

درین گیتی به خویشم ساز محتاج

در آن گیتی بده ز آمرزشم تاج

حاصل آید ازین میانه نتاج

وز سر سرخ گل بریزد تاج